Poradnik obserwatora
Poradnik Obserwatora na rok 2004, wydany przez Royal Astronomical Society of Canada, podaje średnie zachmurzenie w czasie tranzytu dla wielu miejsc na świecie. Według niego najlepszymi miejscami do obserwacji będą Irak, Arabia Saudyjska i Egipt. Optymalne położenie ma Luksor w Egipcie, dla którego prawdopodobieństwo czystego nieba, wyznaczone na podstawie wieloletnich danych, wynosi aż 94%.
Z tego powodu linie żeglugowe organizują specjalne rejsy po Nilu. Tranzyt z 1882 roku rozbudził zainteresowanie niebem w George’u Ellerym Hale’u i Henrym Norrisie Russellu dwóch pionierach XXwiecznej astronomii. Być może tranzyty Wenus z XXI wieku również zachęcą młodzież do studiowania tej nauki. Chcąc jak najlepiej wykorzystać tę okazję do popularyzacji astronomii, należące do NASA Office of Space Science wspiera wiele imprez przeznaczonych dla uczniów i miłośników astronomii. Podobne plany mają liczne instytucje w Europie. Przypomniano także Marsz Tranzytu Wenus, utwór muzyczny napisany po wydarzeniu z 1882 roku przez amerykańskiego kompozytora Johna Philipa Sousy Po ponad 100 latach zapomnienia dzieło to jest teraz grywane coraz częściej.
Rozczarowanie
Przez trzy lata od pierwszego lądowania na księżycu lądowano tam pięciokrotnie.Każde następne lądowanie było bardziej ambitne, niż poprzednie. Armstrong i Olodreen wykonali tylko kilka kroków wokół lądownika, ale kolejni astronauci pokonali na jego powierzchni wiele kilometrów. Spędzili tam wiele dni, pobierając próbki skal i gleby, oraz wykonując rożne doświadczenia.
Niestety, każda kolejna misja cieszyła się coraz mniejszym zainteresowaniem. W czasie lotu Apollo 17 NASA musiała zapłacić sieci telewizyjnej za transmisję zdjęć z księżyca. Z czwartej i piątej misji w prasie było tylko kilka wzmianek i to nawet nie na pierwszej stronie. Ludziom opatrzyły się loty na księżyc. Oglądanie zbierania kamieni za którymś razem stało się nudne. Człowiek poleciał na księżyc i nadszedł czas na inne osiągnięcia. Okazało się, że na księżycu nie ma innych istot, nie ma wody, ani nie jest on domem bogów. Nie było tam także stad pędzących bizonów. Okazało się, że tak naprawdę to jałowe i nudne miejsce, zatem rozczarowanie było ogromne. Naukowcy zakładali, że księżyc będzie podobny do ziemi, że to mieszanina starych i nowych skal, uformowanych na różne sposoby, a czekała ich wielka niespodzianka.
Pstraty księżyc
Okazało się, że nasze wyobrażenie o księżycu było bardzo błędne.Wiedzieliśmy, że księżyc jest stary, ale nikt nie sadził, że aż tak stary. Znaleziono próbki, które miały ponad 4,5 miliarda lat, czyli prawie tyle samo, co nasz układ słoneczny. Niektóre z nich powstały niedługo po tym, jak powstała nasza planeta.
Na ziemi trudno znaleźć podobne skały. Księżyc okazał się prastarym, skamieniałym światem, którego skały nie zmieniły się przez miliardy lat. Naukowcy byli zachwyceni. Twierdzi się, że powierzchnia księżyca zamarzła jakieś 3 miliardy lat temu, dlatego wszystko jest tam tak dobrze zachowane. Księżyc dostarczył wiele danych na temat początków istnienia układu słonecznego. Prastary i skamieniały świat okazał się naukową kopalnią złota. Ponieważ księżyc był tak dobrze zachowany, naukowcy mieli szanse odpowiedzieć na pytanie, które od dawna nas dręczyło: jak księżyc został uformowany. Do tej pory ścierały się dwie teorie: pierwsza głosiła, że ziemia i księżyc powstały w tym samym czasie, z tego samego obłoku pyłu i gazów; druga zakładała, że księżyc nie ma nic wspólnego z ziemią, która jedynie uwięziła go w swoim polu grawitacyjnym.
