Obserwacja niebia
W naszych czasach zwykła lornetka pozwala dostrzec tyle szczegółów, ile przed wiekami luneta Galileusza. Pierwszy teleskop zwierciadlany skonstruował w roku 1671 Newton. Dzisiejsi astronomowie do obserwacji nieba używają prawie wyłącznie reflektorów.
Największym z nich jest teleskop położony na Kaukazie, o średnicy zwierciadła 600 centymetrów. Uruchomiony został w roku 1975. Zamiast jednego dużego i ciężkiego zwierciadła można użyć kilka mniejszych, tak jak w teleskopie umieszczonym w Arizonie. Zastosowano w nim sześć zwierciadeł o średnicy 180 centymetrów. Na Hawajach powstały dwa bliźniacze teleskopy Kecka. Zwierciadło każdego z nich składa się z 36 sześciokątnych zwierciadeł o średnicy 180 centymetrów, co odpowiada sile jednego 10 - metrowego zwierciadła. Kosmiczny teleskop Hubbla został wystrzelony na orbitę w 1990 roku. Dzięki niemu uzyskano wysokiej jakości obrazy odległych obszarów kosmicznych.
Planetoidy
Pas pomiędzy Marsem a Jowiszem to rejon występowania planetoid, gdyż to właśnie tu większość nich ma swoje wokółsłoneczne orbity. Te odłamki skalne mają nieregularny kształt. Największą z nich jest Ceres o średnicy około 1000 kilometrów. Dolna granica ich wielkości nie istnieje, gdyż powoli ulegają zniszczeniu z powodu zderzeń.
Objętość wszystkich planetoid utworzyłaby glob, 2,5 razy większy do Księżyca. Orbity planetoid nie są stałe, lecz ulegają zmianom, gdy znajdą się w strefie oddziaływania Jowisza. Małe odłamki skalne wnikając w atmosferę ziemską, rozgrzewają się w wyniku tarcia o gazy atmosferyczne i całkowicie spalają. Obserwując niebo, zauważymy wtedy krótki błysk. To "spadająca gwiazda", czyli meteor. Większe kawałki nigdy nie ulegają całkowitemu spaleniu i uderzają w powierzchnię Ziemi. Wówczas tworzy się krater, a opadłe kawałki nazywamy meteorytami. Najbardziej znanym kraterem jest krater w Arizonie o głębokości 175 metrów i średnicy 1200 metrów.
Merkury i wenus
Merkury jest planetą najbliższą Słońcu, które okrąża w średniej odległości 57,9 mln kilometrów. Średnica Merkurego wynosi 4878 kilometrów. Z powodu braku atmosfery jest duża różnica temperatur między stroną oświetloną, a nieoświetloną. Okres obiegu Słońca równy jest 88 dniom ziemskim, a doba merkuriańska wynosi 58,65 dób ziemskich.
Merkury jest najlżejszą planetą Układu Słonecznego. Jego masa stanowi tylko 0,055 masy Ziemi. Wenus jest najjaśniejszym po Słońcu i Księżycu, ciałem niebieskim obserwowanym na niebie. Jej średnica wynosi 12 045 kilometrów. Powierzchnią planety jest stale ukryta pod gęstymi chmurami, zbudowanymi z kropelek kwasu siarkowego i siarki. Jej orbita jest najmniej spłaszczona spośród innych planet. Okres obiegu słońca wynosi 224,7 dni. Wenus obraca się też wokół własnej osi najwolniej ze wszystkich planet Układu Słonecznego. Temperatura na jej powierzchni wynosi 450 stopni Celsjusza a ciśnienie ma 100 atmosfer.
