Księżyce Neptuna

Niektóre z księżyców Neptuna mogły pierwotnie ukształtować się w innym miejscu układu słonecznego.Prawdopodobnie, Neptun pozyskał te księżyce z ogromnej ilości materii, która znajduje się w naszym układzie słonecznym, poza orbitami Neptuna i Plutona. Jest tam wiele lodowych ciął, małych obiektów i innych ciął, które przemierzały nasz układ słoneczny, jak i innych odłamków. Religia i wiara Dość często niektóre z tych kawałków mogą zderzać się ze sobą, rozpadając się na części, a następnie zostawać wepchnięte do środka układu słonecznego. Niektóre z tych lodowych ciął stają się kometami, leczy, gdy jedna z nich zostanie popchnięta w odpowiednim kierunku i czasie, może zostać przechwycona przez grawitację planety i stać się jej księżycem. Największy księżyc Neptuna, Tryton, jest w przybliżeniu wielkości księżyca Ziemi. Jest to najzimniejszy obiekt w naszym układzie słonecznym, jaki kiedykolwiek zaobserwowali astronomowie; jest zimniejszy nawet niż Pluton. Jest tak zimny, że azot, który normalnie występuje w formie gazu, na tym księżycu staje się zamarzniętą polarną czapą. Jest on dlatego tak zimny, że jego powierzchnia jest głównie odbijająca; około 70% światła, które dociera na jego powierzchnię zostaje odbite z powrotem

Pogodna noc

W pogodną noc popatrzmy na niebo i spróbujmy odszukać niektóre z planet widocznych gołym okiem: Merkurego, Wenus, Marsa, Jowisza i Saturna. Jeśli zobaczymy co najmniej trzy z nich, stwierdzimy, że znajdują się wewnątrz stosunkowo wąskiego pasa tworzącego kolo wielkie, które biegnie przez całą sferę niebieską. Religia i wiara Pas ten zawiera ekliptykę, czyli tor pozornego rocznego ruchu Słońca na tle gwiazdozbiorów zodiaku. Gdy przyjrzymy się rozmytej smudze Drogi Mlecznej, stwierdzimy, że również i ona zakreśla koło wielkie na sferze niebieskiej. Zaobserwowane przez nas fakty geometryczne wcale nie są przypadkowe. Wszystkie planety Układu Słonecznego, łącznie z Ziemią, obiegają Słońce w tym samym kierunku i (z wyjątkiem Plutona) prawie w tej samej płaszczyźnie. Jest to mocny argument na rzecz tezy, że planety powstały z cienkiego, gazowopylowego dysku, który wirował wokół nowo narodzonego Słońca. Wygląd Drogi Mlecznej, na którą składa się światło wielu miliardów gwiazd, świadczy, że zbudowana z tych gwiazd Galaktyka także ma kształt dysku.

Układ w dysku

Ponieważ Układ Słoneczny znajduje się wewnątrz tego dysku, nasza Galaktyka wydaje się otaczać nas gwiezdnym pasem. Różnej wielkości dyski są we Wszechświecie czymś bardzo powszechnym. Piękne pierścienie Saturna to najbliższy obiekt tego typu, ale wcale nie jedyny: podobne pierścienie krążą wokół wszystkich olbrzymich planet Układu Słonecznego. Religia i wiara Dyski zaobserwowano również wokół wielu młodych gwiazd. Ponieważ dysk, z którego kiedyś powstał nasz układ planetarny, wyglądał zapewne tak jak one, astronomowie nadali im nazwę dysków protoplanetarnych. W niektórych gwiazdowych układach podwójnych dyski powstają z gazu wypływającego z jednego składnika i chwytanego przez grawitację drugiego. W takim dysku niczym w wirze gaz powoli przesuwa się po ciasno zwiniętej spirali w kierunku powierzchni gwiazdy. Podobne obiekty, zwane dyskami akrecyjnymi, krążą wokół supermasywnych czarnych dziur (o masach sięgających miliardów mas Słońca), które znajdują się w centrach galaktyk.