Jak wygląda pluton?

To, że wiemy cokolwiek o powierzchni Plutona jest świadectwem nowoczesnej technologii.Trudno jest dostrzec to ciało niebieskie, nawet za pomocą kosmicznego teleskopu Hebbla; możemy uzyskać jego obraz, obejmujący 4-12 pikseli, ale nawet wtedy widać, że niektóre części są ciemne, jak węgiel, a inne jasne, jak śnieg. Religia i wiara Nawet z tak daleka naukowcy mogą dokonać pomiarów składu chemicznego planety. Przypuszcza się, że jasne obszary powierzchni Plutona składają się z trzech rodzajów lodu. Jednym z nich jest tlenek węgla, kolejnym jest etan, czyli gaz ziemny, a trzecim jest azot - ten sam pierwiastek, którym oddychamy w naszej atmosferze. Czarne obszary są prawdopodobnie zbudowane z litych skal - różnego rodzaju krzemianów, podobnych do spotykanych na Ziemi, zatem ich składnikiem jest także tlen. Osoba, podróżująca na Plutona odkryłaby, że pomimo ośnieżonej powierzchni Pluton jest bardzo mrocznym miejscem. Jest on około 30-40 razy dalej od Słońca, niż Ziemia, co oznacza, że światło słoneczne, padające na powierzchnię Plutona jest około 1000 razy słabsze, niż padające na powierzchnię Ziemi.

Wieczny mróz

Odległość Plutona od Słońca czyni go tez jednym z najzimniejszych miejsc w układzie słonecznym.Z zamrażającą na kość średnią temperaturą -230 st. Celsjusza, a z powodu jego małych rozmiarów i malej gęstości, grawitacja na powierzchni Plutona jest o wiele mniejsza, niż na Ziemi. Religia i wiara Niektóre rzeczy na Plutonie byłyby dużo łatwiejsze, chociażby wspinaczka górska, której problemem zawsze jest grawitacja. Na Plutonie jest ona 15 razy słabsza, niż na Ziemi, co wcale nie oznacza, że stojąc na jego powierzchni człowiek zacząłby się unosić. Naukowcy chętnie odłupaliby sobie kawałek skalnej powierzchni Plutona, ponieważ w jego skalach zawarty jest cały, brakujący rozdział historii naszego układu słonecznego. Mówi się, że stanowi on idealny wehikuł czasu naszego układu słonecznego, pokazując nam, jakie warunki istniały w układzie słonecznym 4,5 mld lat temu, gdy układ właśnie powstawał. Ponieważ powierzchnia Plutona jest starsza, niż cokolwiek innego niemal w całym układzie słonecznym. Na ziemi nie znajdzie się skal, istniejących od 4,5 mld lat, ponieważ Ziemia wciąż odnawia tworzącą materię. Na Plutonie skały są bardziej pierwotne.

Upadek planety

Pluton jest najprawdopodobniej cały podziurawiony kraterami uderzeniowymi.Kratery uderzeniowe powstają w wyniku uderzenia planetoidy lub meteroidów o powierzchnię. Ciała te są fragmentami układu słonecznego, które nigdy nie uformowały planety. Napowierzchni Plutona nie ma atmosfery, nie ma lodowców, wiatru, deszczu, erozji, a jedynym, dominującym wytworem, jakie można zobaczyć na powierzchni Plutona są prawdopodobnie kratery uderzeniowe. Religia i wiara Upstrzona dołkami powierzchnia Plutona przechodzi transformację, gdy ten zbliża się do Słońca po swojej orbicie. Pod wpływem dodatkowego ciepła niektóre zamrożone gazy zaczynają parować, tworząc swego rodzaju tymczasową atmosferę. A gdy tylko Pluton oddala się od Słońca, gazy znów zamarzają i opadają na jego powierzchnię. Przez ponad 7i5 lat ten odległy lodowy obiekt rościł sobie prawa do bycia dziewiątą planetą. Ale ten mały, ośnieżony kawałek skal wzbudza ciągle kontrowersje; został wyrzucony z wysoce ekskluzywnego klubu układu słonecznego. W roku 2005 naukowcy znaleźli na obrzeżach ciało większe, niż Pluton, posiadające własny księżyc, krążące razem z nim po orbicie wokół Słońca.